Czyli rozmyślania o Maryi na koniu, Jezusie w mazi płodowej i Józefie z fajką w ustach już po.
Inspiracją do napisania tego opowiadania stała się rozmowa z moimi synami (5 i 3 lata) o Bożym Narodzeniu. Ponieważ w moim macierzyństwie cenię sobie autentyczność, tak też i tu, nie mogło zabraknąć moich subiektywnych, acz autentycznych rozmyślań, w których sacrum przeplata się z profanum. Życie.
Zaściankowe mydła są jak ociosane dechy. Można je pokochać za ich surowy zapach, nieokrzesany wygląd, nieregularne kształty, niepowtarzalność i to, że z czasem będą dojrzewać, wysychać, a jeśli o nim zapomnimy, to mogą nawet popękać.
Czy to ułomność?
Dla jednych z pewnością tak.
A dla innych to zaleta.
Jakiś czas temu matka trójki maluchów w domu – w tym jedno nieustannie na plecach – usłyszała od kilku osób zatroskane pytania: A udaje Ci się mieć czas tylko dla siebie? A dbasz jakoś o siebie?
Nie jestem typem kobiety, która nie wyjdzie z domu bez makijażu. Przeciwnie. Cenię sobie swój naturalny wygląd i dobrze mi z nim. Ale nie czuję się dobrze z wysuszoną skórą. A tej doświadczam szczególnie jesienią i zimą. Dlatego, gdyby życie nagle krzyknęło do mnie: szybko! pakuj trzy rzeczy i zabieramy się na koniec świata, wzięłabym: 1. męża, 2. dzieci, 3. masło shea Duafe.
Zakwas to życie.
To niemal kolejny członek rodziny, o którego trzeba dbać, o którym trzeba pamiętać planując dłuższy wyjazd. 🙂 To życie, które odwdzięcza się swoją pracą, ale potrafi też strzelić focha, gdy o nim zapomnimy.
Znajomi mogą na mnie popsioczyć, bo wspólny spacer ze mną i z dzieciakami nigdy nie doprowadza nas do pierwszej lepszej budki z lodami/goframi/ciastkami czy innymi hot dogami. W związku z tym każde nasze wyjście musi być wcześniej zaplanowane nie tylko logistycznie, ale też kulinarnie. I zazwyczaj kończy się na kocu/ławce/trawie i wyjadaniu tego, co przynieśliśmy…
Śniadanie. Wszyscy głodni=nerwowi. Proponuję coś, co jest odżywcze, smaczne i ekspresowe w przygotowaniu, a w odpowiedzi słyszę:
– A są lody?
Nim zdążę otworzyć usta do moich uszu dobiega kolejny głos:
– Ja też chcę lody. Lody! Lody! Lody!
Co wtedy? Wtedy jestem przeszczęśliwa…
Czyli o pokorze, uważności, towarzyszeniu dziecku w zabawie i rodzicielskim nie nastawianiu się…
Są czasem takie chwile, kiedy mam dość. Ba! Są takie dni pełne tych chwil, kiedy chcę odłożyć szmatę/talerz/wiadro z pieluchami wielo/garnek czy co tam akurat zajmuje ręce, odłożyć tu gdzie stoję, włożyć buty i wyjść. Czasem też są takie chwile, gdy wolałabym nie tracić czasu na wkładanie butów, tylko czym prędzej wybiegłabym boso i uciekła gdziekolwiek, jak najdalej stąd.
-Mamaaa, co robisz? – pyta Pięciolatek.
– Zrywam kwiatuszki. To jest dziurawiec. Zrobię z niego macerat. A później maść.
– Dziurawiec? A on robi dziury w brzuchu?
– Nieee… ? Nie robi dziur.
– Acha. – Odszedł w podskokach podśpiewując „dziujawiec, dziujawiec…”
